A ja to pieprze!

kiedy patrze na ciebie...czasem moge odnalezc pare epizodow z mojego zycia...wiesz te nasze rozmowy...te nasze mysli o powiedzeniu lub nie powiedzeniu tego slowa...nasze plany i nadzieje... a jak niedawno to bylo jak stracilam nadzieje na zycie...matura...porazka...czulam sie jak czarna owca w rodzinie, a nie bylo łatwo, bo nawet nikt nie probowal mnie pocieszać... nie wiem jak ty....ale ja mam zal do mamy...rodzice powinni zanim doczekaja sie na dziecko, uczeszczać na kurs..,,jak byc przyjacielem wlasnego dziecka"...jestesm pewna, ze co niektorzy by oblali...stawiaja poprzeczki takie wysokie, tylko dlatego, ze sami ich nie przekroczyli i teraz maja kompleksy, ktore my dzieci musimy leczyc...ich niespełnione ambicje i marzenia...to jest nie fair! rozumiem cie doskonale, przeciez to ja mieszkam z mama, ktora ma mnie za ostatniego osła w rodzinie tylko dlatego, ze wybralam filologie zamiast medycyny czy prawa...to ja jej zdaniem nie bede miec kasy na chleb, moje dzieci beda przymierac glodem a maz mnie

nic sie nie stało. i tak jesteś wspaniała. ktoś bardzo madry powiedział: "Porażki sa bardzo twórcze dla naszego rozwoju duchowego" i tego sie trzymaj!

Monisiuuuuu!!!!!!co sie dzieje?! eh glupie pytanie, wiadomo dolek albo zly dzien :(( jutro bedzie lepiej, zobaczysz, a jak nie to pojutrze :)) jezeli chodzi o mnie, to mnie nie zawiodlas, chyba raczej ja, bo wogole nie rozmawialysmy ostatnio, BA! to Ja sie nie odzywalam, nie odwiedzalam Twojego blogusia :(( to raczej ja cie zawiodlam, Moniu. I to ja przepraszam. ty nie masz za co, bynajmniej w stosunku do mojej osobki ;) jutro bedzie lepiej, zobaczysz, pozdrawiam, glowka do gory, caluski :***

sa gorsze i lepsze dni.. nikt nie jest idealny... wroca dobre chwile...